وقت است تا برگ سفر بر باره بنديم دل بر عبور از سد خار و خاره بنديم
از هر كران بانگ رحيل آيد به گوشم بانگ از جرس برخاست واي من خموشم
دريادلان راه سفر در پيش دارند پا در ركاب راهوار خويش دارند
گاه سفر را چاووشان فرياد كردند منزل به منزل حال ره را ياد كردند
گاه سفر آمد نه هنگام درنگ است چاووش مي‌گويد كه ما را وقت تنگ است
گاه سفر آمد برادر! گام بردار چشم از هوس، از خورد، از آرام بردار
گاه سفر آمد برادر! ره دراز است پروا مكن بشتاب، همت چاره‌ساز است
گاه سفر شد باره بر دامن برانيم تا بوسه‌گاه وادي ايمن برانيم
وادي نه ايمن، هان مگو، بايد سفر كرد از هفت وادي در طلب بايد گذر كرد
وادي نه ايمن، رهزنان در رهگذارند بيم حرامي نيست، ياران هوشيارند
وادي نه ايمن، جاده هموار است ما را اميد بر عزم جلودار است ما را
وادي پر از فرعونيان و قبطيان است موسي جلودار است و نيل اندر ميان است
تكريتيان (صد- دام) در هر گام دارند راه‌آشنايان، ره به مقصد مي‌سپارند
رهتوشه بايد كو؟ بياور كوله‌بارم اميد را رهتوشه بهر راه دارم
رهتوشه بايد، پاي من هموارپو باش هفتاد وادي پيش رو گر هست، گو: باش
رهتوشه بايد، عزم را در كار بندم دل بر خدا آنگه به رفتن بار بندم
رهتوشه بايد، صبر را در جان نشانم وادي به وادي باره تا منزل كشانم
رهتوشه ما را شوق ديدار حرم، بس رهتوشه بايد، مرغوا مشنو ز هر كس
تنگ است ما را خانه تنگ است اي برادر! بر جاي ما بيگانه، ننگ است اي برادر!
ننگ است ما را خانه بر دشمن نهادن تاراج و باج رفته را گردن نهادن
تاراج و باج و فتنه را گردن نهاديم خفتيم غافل، خانه بر دشمن نهاديم
خفتيم غافل، از معاداي حرامي كرديم سر تسليم ياساي حرامي
خفتيم غافل، رزم را از ياد برديم پس داوري بر محضر بيداد برديم
خفتيم و دشمن، داد، ني، بيدادمان داد خواب و خور و افيون و مستي يادمان داد
دشمن، سرا بگرفته و راه نفس هم دست عمل بشكسته و پاي فرس هم
تاراج شد، تاراج، هر كالايمان بود خاموش شد هر نغمه، كاندر نايمان بود
ما خامش و او هر طرف شور و شغب كرد تاوان و خورد و خفت و مستي را طلب كرد
سينا و طور و غزه را بلعيد با هم ما، خفته و او در تهاجم قدس را، هم
جولان به جولاني دگر بگرفت از ما مانديم ما سرگشته او را قدس و سينا
فرمان رسيد اين خانه از دشمن بگيريد تخت و نگين از دست اهريمن بگيريد
يعني كليم آهنگ جان ساحري كرد اي ياوران بايد ولي را ياوري كرد
وقت است تا زاد سفر بر دوش بنديم دل بر پيام دلكش چاووش بنديم
چابكسواران، رهروان، احرام بستند دل بر طنين اين صداي عام بستند
آهنگ رفتن كن كه ما را چاره فرد است واماندن از اين كاروان، درد است، درد است
بايد خطر كردن، سفر كردن، رسيدن ننگ است از ميدان، رميدن، آرميدن
وادي به وادي سينه بايد سود بر راه منزل به منزل رفت بايد تا سحرگاه
گر خاره ور خارا و گر دور است منزل، حكم جلودار است، بربنديم محمل
ما را گريزي جز كه آهنگ سفر نيست عزم سفر كن فرصت بوك و مگر نيست
باور مكن افسانه افسونگران را همراه بايد شد در اين ره كاروان را
باور مكن اميد ديدار حرم نيست گامي فرا نه تا حرم جز يك قدم نيست
از دشت و دريا در طلب بايد گذشتن بيگاه و گاه و روز و شب بايد گذشتن
گر صد حرامي، صد خطر، در پيش داريم حكم جلودار است، سر در پيش داريم
حكم جلودار است، بر هامون بتازيد هامون اگر دريا شود، از خون بتازيد
فرض است فرمان بردن از حكم جلودار گر تيغ بارد، گو ببارد، نيست دشوار
جانان من برخيز و آهنگ سفر كن گر تيغ بارد، گو ببارد، جان سپر كن
جانان من برخيز بر جولان برانيم زانجا به جولان تا خط لبنان برانيم
آنجا كه جولانگاه اولاد يهود است آنجا كه قربانگاه زعتر، صيد، صود است
آنجا كه هر سو صد شهيد خفته دارد آنجا كه هر كويش غمي بنهفته دارد
جانان من اندوه لبنان كشت، ما را بشكست داغ دير ياسين پشت، ما را
جانان من برخيز بايد بر ”جبل” راند حكم است بايد باره تا دشت امل راند
جانان من برخيز و زين بر پارگي نه زي قدس، زي سينا، قدم يكبارگي نه
بايد ز آل سامري كيفر گرفتن مرحب فكندن، خيبري ديگر گرفتن
بايد به مژگان گرفت گرد از طور سينين بايد به سينه رفت زينجا تا فلسطين
بايد به سر، زي مسجدالقصي سفر كرد بايد به راه دوست، ترك جان و سر كرد
جانان من برخيز و بشنو بانگ چاووش آنك اما ما علم بگرفته بر دوش
تكبير زن، لبيك گو، بنشين به رهوار مقصد، ديار قدس، همپاي جلودار
حمید سبزواری