تو بمان و دگران ...

از تو بگذشتم و بگذاشتمت بادگران            رفتم از کوي تو ليکن عقب سرنگران
ما گذشتيم و گذشت آنچه تو با ماکردي       تو بمان و دگران واي به حال دگران
رفته چون مه بمحاقم که نشانم ندهند        هر چه آفاق بجويند کران تابکران
مي روم تا که به صاحب نظري بازرسم        محرم ما نبود ديده کوته نظران
دل چون آيينه اهل صفامي شکنند            که ز خود بيخبرند اين ز خدابي خبران
دل من دار که در زلف شکن درشکنت         يادگاريست ز سر حلقه شوريده سران
گل اين باغ بجز حسرت و داغم نفزود          لاله رويا تو ببخشاي به خونين جگران
ره بيداد گران بخت من آموخت ترا              ورنه دانم تو کجا و ره بي دادگران
سهل باشد همه بگذاشتن وبگذشتن         کاين بود عاقبت کار جهان گذران
شهريارا غم آوارگي ودربدري                    شوها در دلم انگيخته چون نوسفران

 

استاد شهریار

عقل

عقل بند رهروان و عاشقانست ای پسر

بند بشکن ره عیان اندرعیانست ای پسر

عقل بند و دل فریب و تن غرور و جان حجاب

راه ازین جمله گرانی ها نهانست ای پسر

چون ز عقل و جان و دل برخاستی بیرون شدی

این یقین و این عیان هم در گمانست ای پسر

مرد کو از خود نرفتست او نه مردست ای پسر

عشق کان از جان نباشد آفسانست ای پسر

سینه خود را هدف کن پیش تیر حکم او

هین که تیر حکم او اندر کمانست ای پسر

سینه ای کز زخم تیر جذبه ی او خسته شد

بر جبین و چهره او صد نشانست ای پسر

گر روی بر آسمان هفتمین ادریس وار

عشق جانان سخت نیکو نردبانست ای پسر

هر طرف که کاروانی ناز نا زان می رود

عشق را بنگر که قبله ء کاروانست ای پسر

سایه افکنده است عشقش همچودامی بر زمین

عشق  چون  صیاد او بر آسمانست ای پسر

عشق راازمن مپرس ازکس مپرس ازعشق پرس

عشق در گفتن چو ابر در فشانست ای پسر

ترجمانی من و صد چون منش محتاج نیست

در حقایق عشق خود را ترجمانست ای پسر

عشق کار  خفتگان و نازکان  نرم نیست

عشق کار پر دلان و پهلوانست ای پسر

هر کی او مر عاشقان و صادقان را بنده شد

خسرو و شاهنشه و صاحب قرانست ای پسر

این جهان پر فسون از عشق تا نفریبدت

کین جهان بی وفا از تو جهانست ای پسر

بیت های این غزل گر شد دراز از وصلها

پرده دیگر شد ولی معنی همانست ای پسر

هین دهان بربند وخامش کن ازین پس چون صدف

کین  زبانت  در  حقیقت  خصم  جانست  ای پسر

« مولوی »