اصرار بهار را نمی فهمم

                     براي زودتر رسيدن،

     و ذوق کودکانه اش

          تا گيس درخت را ببافد

                   وبزک کند لپ تپه را

                               با سرخاب سفيدآب پامچال هاي دير سال!

    بهار بيايد که چه ؟

                   که پاک کند ردپاي تورا از راه رفته؟

                                                                                          آسيه اميني

 فکر می‌کردم پشت دریاها شهری است

 

          فکر می‌کردم در آن شهر،

                    آسمان آبیست، آب آبیست،

                                 دوستی آبیست، مهر آبیست،

                                                              عشق آبیست.

 

 فکر می‌کردم اگر قایقی می‌شد ساخت،

    دل به دریا می‌شد زد.

           موج آن می‌شد شکست،

                   دل ز مروارید آن می‌شد کند،

                                      هم‌چنان می‌شد رفت،

                                                        و به آن شهر رسید

 چشمه‌هایش جوشان، گاوهایش شیر افشان،

              دشت‌هایش پر شقایق، چینه‌هایش کوتاه

 

 فکر می‌کردم آنجا،

     کودکی نور بدست خواهم دید

.
 فکر می‌کردم آنجا،

         راه خواهم رفت،

                 نور خواهم خورد،

                              دوست خواهم داشت.

 

 من نمی‌دانستم که در آن آبادی

 

              جاده‌ها از چینی است؛

                                راه می‌نتوان رفت

 

              کوچه باغ‌هایش پر ز موسیقی است؛

                                حرف می‌نتوان زد

 

              دست هر کودک ده ساله شهر، شاخه معرفتی است؛

                                سر بلند نتوان کرد

 

              مردمان همچو انار، دانه‌های دل‌شان آشکار است؛

                                تاب می‌نتوان برد.

 

    من نمی‌دانستم که در آنجا نیز

                             ماه تنها همدم تنهاییم است